ΙΖ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΚ΄
Σάββατο 7 Μαΐου 2016
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ (Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης) επί της αίτησης αντισυνταγματικότητας που ετέθη από τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της δημοκρατικής Συμπαράταξης ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ, κ. Α. Λοβέρδο, επί του άρθρου 41 του σχεδίου νόμου, σε σχέση με το άρθρο 4, το άρθρο 21 παρ. 3, το άρθρο 22 παρ. 5 και τα άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, καθώς και επί του άρθρου 104 σε σχέση με τα άρθρα 4 παρ. 5 και 26 του Συντάγματος:
Κύριε Πρόεδρε, όσοι από τους συναδέλφους της Αντιπολίτευσης δήλωσαν ότι μιλάμε για μία διάταξη που αφορά την καρδιά του νομοσχεδίου έχουν δίκιο. Πράγματι, πρόκειται για την εφαρμογή κανόνων ισονομίας σε όλους τους Έλληνες πολίτες: υποχρέωση εισφοράς 20% επί του πραγματικού εισοδήματος για την κύρια σύνταξη, 7% επί του πραγματικού εισοδήματος για την υγεία.
Άρα, από την πρώτη στιγμή, αναρωτιέμαι, γιατί προβλήθηκε αυτή η ένσταση αντισυνταγματικότητας, μόνο γι’ αυτούς που, κατά τη γνώμη αυτών που την προέβαλαν, επιβαρύνονται υπέρμετρα, δηλαδή μόνο για τους ελεύθερους επαγγελματίες; Θα πληρώσει 7% επί του πραγματικού του εισοδήματος και ο μισθωτός που έχει 5.000 ευρώ, ίδια επιβάρυνση θα έχει, σύμφωνα με τη λογική της ένστασης, αυτός, μολονότι θα πάρει μια παροχή, που θα είναι ίδια με τον μισθωτό που έχει 500 ευρώ;
Τι λέει το Σύνταγμά μας γι’ αυτά; Το Σύνταγμά μας δεν λέει ότι επιβαρυνόμαστε όλοι το ίδιο. Λέει στο άρθρο 4 παρ. 5, που αφορά το μερίδιό μας στα δημόσια βάρη, ότι επιβαρυνόμαστε ανάλογα με τις δυνάμεις μας. Και αυτό είναι λογικό.
Δεν είναι η μοναδική διάταξη. Στο άρθρο 25 παρ. 4 το Σύνταγμα επιβάλλει σε όλους την υποχρέωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, ενόψει μίας άλλης αρχής, αυτής στο άρθρο 106 παρ. 1, της κοινωνικής ειρήνης.
Ποια είναι η λογική του Συντάγματος; Εάν έπρεπε το Εθνικό Σύστημα Υγείας να χρηματοδοτηθεί από το 7% του φτωχού ανθρώπου, που έχει 500 ευρώ το μήνα εισόδημα, δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί, γι’ αυτό χρειάζεται η υποχρέωση κοινωνικής αλληλεγγύης αυτού που παίρνει τα 5.000 ευρώ. Πράγματι, και αυτός με τα 5.000 ευρώ και αυτός με τα 500 ευρώ ένα κρεβάτι θα κρατήσουν στο ΕΣΥ, τα ίδια φάρμακα θα πάρουν, δεν έχουν όμως την ίδια δυνατότητα να το χρηματοδοτήσουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, λοιπόν, θα πρέπει ο πλουσιότερος να συνεισφέρει, ανάλογα με τις δυνάμεις του, για να υπάρχει το δημόσιο αγαθό της υγείας για όλους.
Επομένως, νομίζω ότι η πρώτη ένσταση, η μοναδική που κατατέθηκε, δεν έχει καμία βάση.
Αναφέρομαι, για το λόγο του ότι τέθηκαν -μολονότι δεν αφορούν στην ένσταση- στις αιτιάσεις του συναδέλφου κ. Φορτσάκη. Και λέω ότι δεν αφορούν την ένσταση, γιατί δεν υπήρχε ένσταση αντισυνταγματικότητας ούτε για τη συμμετοχή των δημοσίων υπαλλήλων στον ενιαίο φορέα ούτε για το θέμα της αναλογιστικής μελέτης. Παρ’ όλα αυτά, επειδή τέθηκαν, πρέπει να απαντηθούν.
Το πρώτο που θέλω να θέσω υπ’ όψιν σας είναι ότι δεν ξέρω εάν έχετε συνεννοηθεί με το κόμμα σας, όταν υποστηρίξατε αυτήν την άποψη. Γιατί η άποψη της Νέας Δημοκρατίας είναι υπέρ της ύπαρξης ενός ενιαίου φορέα μισθωτών, συμπεριλαμβανομένου του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Εάν η άποψη της Νέας Δημοκρατίας έχει αλλάξει, θα πρέπει να μας το πουν οι εισηγητές της. Εάν δεν έχει αλλάξει, τότε πώς υποστηρίζετε μία ένσταση αντισυνταγματικότητας που πλήττει τη δική σας πρόταση; Αυτό αποτελεί βαθύτατη ασυνέπεια, η οποία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή στον πολιτικό λόγο.
Πέραν τούτου, σας λέω ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στο Σύνταγμα που να επιβάλλει, οι δημόσιοι υπάλληλοι να έχουν διαφορετική μεταχείριση από τους ιδιωτικούς σε ό, τι αφορά στη συνταξιοδοτική τους μεταχείριση. Ο κανόνας ισονομίας που θέλουμε να επιβάλουμε σε όλους δεν έχει κανένα συνταγματικό εμπόδιο. Αυτό που κατοχυρώνεται στο άρθρο 98 είναι ειδική δικαιοδοσία του Ελεγκτικού Συνεδρίου για θέματα που αφορούν συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, η οποία διατηρείται ρητά με το νομοσχέδιο.
Τρίτον, αναλογιστικές μελέτες. Θα ήθελα οι συνάδελφοί μου να είναι στη Βουλή τουλάχιστον το ίδιο προσεκτικοί όσο είναι στα δικαστήρια και να διαβάζουν καλά τις αποφάσεις.
Σκέψη 10 του Συμβουλίου της Επικρατείας 1031/2015.
Σκέψη 7 στην 3410/2014. Δεν είναι αναγκαία, λέει το Συμβούλιο της Επικρατείας, αντίθετα με τη δική μου άποψη, η κατάθεση αναλογιστικής μελέτης.
Τι λέει η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας 2287/2015; Χρειάζεται ειδική, εμπεριστατωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη μελέτη για την αναγκαιότητα και προσφορότητα των μέτρων που εισάγονται. Άλλο η αναλογιστική μελέτη, που ουσιαστικά εισάγει προβολές προς το μέλλον, με βάση τι; Τα στοιχεία που της δίνουν οι πολιτικοί. Γι’ αυτό τα στοιχεία που έδωσε ο κ. Βρούτσης στην Αναλογιστική Αρχή έκαναν ένα χρεοκοπημένο σύστημα του 2014 βιώσιμο. Τι ζητάει το Συμβούλιο της Επικρατείας, αντιθέτως; Μελέτες για την προσφορότητα και την αναγκαιότητα των μέτρων και τη δυνατότητα εναλλακτικών άλλων μέτρων. Κατατέθηκαν αυτές;
Δεν προσέξατε, κύριε εισηγητή του Ποταμιού, ότι έχουν ημερομηνία Οκτώβριο και Νοέμβριο του 2015 οι ειδικές οικονομικές μελέτες που καταθέσαμε, που πληρούν ακριβώς αυτήν την υποχρέωση. Η αναλογιστική μελέτη δεν μπορούσε να έχει κατατεθεί νωρίτερα, για τον απλό λόγο ότι έπρεπε να ενσωματώσει όλες τις προβλέψεις του νομοσχεδίου, οι οποίες διαμορφώθηκαν μετά τη διαπραγμάτευση.
Ολοκληρώνοντας, δεν υπάρχει υπέρμετρη επιβάρυνση, δεδομένου ότι το υπέρμετρο ή μη πρέπει να σταθμιστεί ακριβώς σε σχέση με την ανάγκη να διατηρηθεί η βιωσιμότητα του συστήματος.
Έχω πει και ο ίδιος ότι αυτή τη στιγμή οι εισφορές είναι υψηλές, γιατί η εισφοροδοτική βάση είναι πολύ μειωμένη λόγω της κρίσης. Το ένα τέταρτο των εργαζομένων είναι σε ανεργία. Οι μισοί αυτοαπασχολούμενοι δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές τους. Αυτό μας αναγκάζει να κρατήσουμε τις εισφορές σε αυτό το επίπεδο, εάν δεν θέλουμε να μειώσουμε τις συντάξεις. Εάν δεν θέλετε να είστε υποκριτές και δημαγωγοί, πείτε μας μειώστε τις συντάξεις και μειώστε τις εισφορές. Αλλιώς δεν νομιμοποιείστε να προβάλλετε αυτό το επιχείρημα.
Οι κανόνες ισονομίας που επιβάλλει το σύστημά μας. Θέλατε τις παλιές πελατειακές ρυθμίσεις της πατρωνίας που έθρεψε το παλαιό σύστημα και είστε υποκριτές μη δεχόμενοι ότι για πρώτη φορά εφαρμόζουμε πράγματι αυτό που το Σύνταγμά μας απαιτεί.
