Ομιλία του Γιώργου Κατρούγκαλου στη συνεδρίαση της Ειδικής Διαρκούς Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων, της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων, με θέμα «Ένα νέο κεφάλαιο για την Ελλάδα»
ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΙΖ΄ – ΣΥΝΟΔΟΣ Γ΄
ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ OIKONOMΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ KOINΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ 3.07.2018
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ (Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, Αρμόδιος για Ευρωπαϊκά θέματα): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι θέλω και εγώ με τη σειρά μου, και εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και προσωπικά, να καλωσορίσω θερμά τον Pierre Moscovici έναν από τους ανθρώπους που βοήθησε την πατρίδα μας περισσότερο σχεδόν από κάθε άλλον την περίοδο της κρίσης και αυτό, όχι μόνο γιατί είναι φίλος της χώρας μας, αλλά γιατί είναι αληθινός Ευρωπαίος και είχε αντιληφθεί από την αρχή ότι δεν μπορεί να υπάρχει υπέρβαση της κρίσης με θυσία των λαών και μόνο ευρωπαϊκές λύσεις μπορούν να υπάρχουν στα θέματα και της οικονομίας και της δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα στα σημεία της συμφωνίας της τελευταίας απόφασης του Eurogroup, γιατί τα κάλυψε αναλυτικά και πειστικά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα γύρισε σελίδα, επέστρεψε στην κανονικότητα με μία συμφωνία που ήταν η καλύτερη δυνατή υπό τις παρούσες συνθήκες. Γιατί λέω υπό τις παρούσες συνθήκες, γιατί η Ελλάδα επιστρέφει πράγματι στην Ευρωπαϊκή κανονικότητα, η Ευρώπη πράγματι έχει αφήσει πίσω της τα χειρότερα της κρίσης από την άποψη ότι όλες οι χώρες της Ένωσης έχουν γυρίσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η Ελλάδα σημείωσε το πρώτο τρίμηνο τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από το 2008, η ανεργία μειώνεται. Παρόλα αυτά οι υπαρξιακές προκλήσεις που είναι ανοιχτές για την αντιμετωπίζει η Ένωσή μας παραμένουν ζωντανές ανοικτές, εξακολουθούν να επικρατούν περιοριστικές πολιτικές ορντολιμπεραλισμού που αντανακλούν στον τρόπο που οι ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Πρόσφατα στο τελευταίο συμβούλιο δεν βρεθήκαμε μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την προσφυγική κρίση, γιατί οι προσφυγικές ροές έχουν μειωθεί κατά 96% σε σχέση με την κορυφή του 2015. Βρεθήκαμε μπροστά σε μία πολιτική κρίση, μια κρίση, που αντανακλά την οικονομική αβεβαιότητα, την πτώση του βιοτικού επιπέδου, τη συρρίκνωση των μεσαίων τάξεων και που δημιουργεί πάνω από όλα φόβο. Το φόβο αυτό που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Λευκή της Βίβλο τον περιέγραψε ως εξής, ότι είμαστε η πρώτη γενιά Ευρωπαίων που φοβόμαστε ότι τα παιδιά μας θα έχουν χειρότερη ζωή από την δική μας. Αυτή η αβεβαιότητα και ο φόβος είναι που τρέφουν τις αντιευρωπαϊκές φωνές μισαλλοδοξίας, αυτές που, υπό το πρόσχημα υπεράσπισης εθνικών ταυτοτήτων, θέλουν να χτίσουν το φρούριο Ευρώπη. Και ακριβώς, όπως την περίοδο του μεσοπολέμου του προηγούμενου αιώνα, παρόμοια φαινόμενα κρίσης και φόβου της μεσαίας τάξης οδηγούσαν αυτούς που ήθελαν να κρύψουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης, να αναζητήσουν αποδιοπομπαίους τράγους, τότε στο πρόσωπο των Εβραίων, έτσι και σήμερα βλέπουμε ίδιες δυνάμεις της αντίδρασης στην Ευρώπη να θέλουν να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους στο πρόσωπο του άλλου, του πρόσφυγα, του μετανάστη.
Η πολιτική κρίση, όμως, είναι και ευκαιρία επιστροφής της πολιτικής. Βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη, για να σώσουμε την Ευρώπη, να την κάνουμε πιο Δημοκρατική, πιο κοινωνική. Οι προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό της οικονομικής διακυβέρνησης που είναι στο τραπέζι, οι προτάσεις για την ανάγκη εξισορρόπησης της οικονομικής και κοινωνικής διάστασης, δεν έχουν μέχρι στιγμής βρει ανταπόκριση στο σημερινό ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, γιατί δεν υπάρχουν ακόμα οι αναγκαίες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες που θα τις προωθήσουν.
Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα: η επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα της Ευρώπης, να συμπέσει με ένα αναπροσανατολισμό της Ευρώπης. Γι’ αυτόν το λόγο προφανώς χρειάζεται μια νέα πολιτική πλειοψηφία, όλων των προοδευτικών δυνάμεων που δεν θέλουν την Ευρώπη ούτε οργανωμένη σαν «σκαντζόχοιρο» απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, αλλά ούτε και δέσμια των τυφλών δυνάμεων της αγοράς που η Ευρώπη έδειξε, με το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, ότι μπορούν να ρυθμιστούν δημοκρατικά και κοινοβουλευτικά, μέσω του εργατικού δικαίου και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Αυτό το δίλλημα για την Ευρώπη είναι και το προφανές δίλημμα για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν θα γυρίσει στην εποχή πριν από το 2010 με το αποτυχημένο παραγωγικό μοντέλο, με το πολιτικό σύστημα με τις γνωστές στρεβλώσεις και τις αμαρτίες, που οδήγησε στο να κρατήσει η κρίση τόσο πολύ στη χώρα μας, ενώ η έξοδος από τις άλλες χώρες έγινε νωρίτερα. Τα διλήμματα λοιπόν είναι αμείλικτα: Με το κοινωνικό κράτος ή όχι; Με την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων ή όχι; Με την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου ή όχι;
Γυρίσαμε σελίδα, συνεπώς, με τη συμφωνία, αλλά έχουμε μπροστά μας πολλά κεφάλαια που πρέπει να γραφτούν, και στο επίπεδο της Ευρώπης και στο επίπεδο της Ελλάδας, η πολιτική είναι πάντοτε παρούσα, τα διακυβεύματα είναι κρίσιμα, και στο εθνικό και στο υπερεθνικό επίπεδο. Είμαι βέβαιος ότι οι λαοί της Ευρώπης με τους αγώνες τους θα αναδείξουν αυτή την αναγκαία προοδευτική πλειοψηφία, που θα δώσει τις λύσεις που όλοι θέλουμε.
